ایستگاه یازدهم من را راند آجیل در آغاز. در سه قسمت، نه یک بار خوابم برد، بلکه دو برابر. من فقط از اغماض ایستگاه یازده ناامید نبودم — حوصله ام سر رفته بود.

یک پسا آخرالزمانی HBO Max مینی سریالی که بلافاصله پس از یک آنفولانزای مرگبار و بسیار مسری اتفاق می‌افتد، ایستگاه یازده یک نمایش درباره یک بیماری همه‌گیر تخیلی است – فیلمبرداری، تولید و منتشر شده در طول یک واقعی پاندمی. اما از بسیاری جهات این همه گیری تابع و بی اهمیت است. ایستگاه یازده یک نمایش در مورد چیزها. درباره ایده های بزرگ و تم ها این یک نمایش در مورد بقا است. در مورد تروما درباره پناه بردن به نیروی گذر هنر و بافت پیوندی بشریت مشترکمان.

بیشتر بخوانید: نقد و بررسی: اقتباس HBO از Station Eleven در یک زمان عجیب، اما خوب آمد

به عبارت دیگر: urgh.

از همان ابتدا، این نمایشی است که جاه طلبی های بزرگ را با عبارات واضح بیان می کند. این نمایشی است که با شاه لیر آغاز می شود. نمایشی که از شکسپیر به‌عنوان ابزاری برای روایت و قاب‌بندی استفاده می‌کند، اما دارای صفرا خود را در مرکز یک قانون بزرگ ادبی قرار دهد.

یک بار دیگر: urgh. بزرگترین urgh من می توانم جمع آوری کنم.

سه قسمت عمیق من به یکی از کانال های Slack متعدد CNET رفتم تخلیه در برنامه با همکارانم بود خودخواه. بود حوصله سر بر. خودش را خیلی جدی گرفت. عرضه خودش بالا بود. در مقایسه با نمایشی مانند، مثلاً، جلیقه زردها – که مضامین آسیب‌های روحی خود را تحت پوشش یک نمایش جعبه‌ای رازآلود حیله‌گر و قانع‌کننده پنهان می‌کرد، اساساً ناقص بود.

“ایستگاه یازده بد است.” فکر کنم همینو تایپ کردم من اشتباه میکردم. من نمی توانستم بیشتر از این اشتباه کنم.

فقط هفت قسمت بعد، در پایان برنامه، به همان دفتر Slack برگشتم، روی دست و زانو، تا به همه بگویم – در واقع – Station Eleven یکی از بهترین برنامه های تلویزیونی است که فکر می کنم تا به حال در آن دیده ام. زندگی من و هر انسان زنده ای باید برای تماشای آن تلاش کند.

خیلی پرمدعا

لحظه مورد علاقه من در ایستگاه یازده در نیمه قسمت ۹ اتفاق می افتد.

جیوان، یکی از شخصیت‌های اصلی سریال، از کرستن، یک بازیگر کودک وسواس به یک کتاب کمیک – با عنوان Station Eleven – مراقبت می‌کند. یک کتاب کمیک که او در سفر در دنیای پس از همه‌گیری همه جا با خود حمل می‌کند. کتاب مصوری که او را در شرایط ناامید امیدوار می کند.

کرستن پس از بازگشت به پایگاه اصلی خود، متوجه می شود که کتاب کمیک را در برف انداخته است. جیوان ناامید و کاملاً درک نمی کند که چرا اهمیت دارد، با عصبانیت پا به بیابان می گذارد تا آن را بازیابی کند. در حین جست و جو، گرگ به او حمله می کند و او را نیمه جان می کند. در حالی که روی دست ها و زانوهایش می خزد و برای بقا در دمای شدید زیر صفر می جنگد، به طور تصادفی به کتاب کمیک مدفون در برف برخورد می کند. با عذاب کامل شروع به خواندن آن می کند، قبل از اینکه آن را به کناری پرتاب کند و فریاد بزند: “خیلی ادعایی!”

این یک لحظه فوق‌العاده کاتارتیک است. برای شروع، خنده دار است! لحظه ای کاملاً زمان بندی شده از کمدی در میان لحظه ای تاریک و درونی. با صدای بلند خندیدم. اما این همچنین یک تصدیق است، یک لحظه متبلور از خودآگاهی. نمایش درباره خودش صحبت می کند، مستقیماً با مخاطبانش. بله، ایستگاه یازده پرمدعا است. آی تی است نمایشی که به طور فعال با ایده های بزرگ دست و پنجه نرم می کند – تاب خوردن برای حصارها، پیمایش ارزش هنر در دنیایی پر از رنج.

اما ایستگاه یازده است همچنین خودآگاهی کافی برای دانستن خیلی می پرسد از مخاطبانش، از خودش به عنوان یک محصول سرگرمی. این مهم است.

یه سوال بزرگ

چرا باید به یک برنامه تلویزیونی اهمیت دهیم؟ چرا هر نوع هنری باید مهم باشد؟ در دنیایی که می‌بینم از به اصطلاح «تلویزیون پرستیژ» دور می‌شوم، ایستگاه یازده مرا مجبور کرد این سؤال را از خودم بپرسم.

اخیراً بیشتر احتمال دارد که انیمه‌های بی‌پایان، یکبار مصرف، یا تماشای برنامه‌های واقعیت با احساس خوب مانند Old Enough و The Great British Bake Off مصرف کنم. با توجه به آنچه که همه ما در طول دو یا سه سال گذشته پشت سر گذاشته ایم، احضار “انرژی بزرگ مغز” مورد نیاز برای لذت بردن از نمایشی مانند ایستگاه یازده دشوار است. نمایشی که ما را وادار می کند با پرسش های بزرگ و ایده های بزرگ حساب کنیم.

دقیقاً به همین دلیل است که ایستگاه یازده را در ابتدا بسیار نفرت انگیز یافتم. در بحبوحه کووید-۱۹، دوره ای از کشمکش های سیاسی زمین لرزه، واقعاً از من می خواهید با یک برنامه تلویزیونی در مورد گروهی سیار از بازیگران شکسپیر که هملت را در یک زمین بایر پس از همه گیری بازی می کنند، شرکت کنم؟ این یک سوال بزرگ است.

اما ایستگاه یازده کار می کند زیرا در هر سطح ممکن حکومت می کند. به همین سادگی. این یک نمایش خوب نوشته شده، با اجراهای عالی و موسیقی متن است که مدت ها پس از اتمام تماشا شما را آزار می دهد.

ایستگاه یازده به سمت حصارها حرکت می کند اما توپ را تمیز می زند. رسیدن به دیدگاه جسورانه‌اش به زمان نیاز دارد، اما اگر از آن سوزش آهسته اولیه عبور کنید – با آن دفع اولیه مبارزه کنید – با نمایشی پاداش خواهید گرفت که در مورد هر “موضوع جدی” که جرأت بیان کردنش را دارد، چیزهای ظریفی برای گفتن دارد. . این یک نمایش در مورد خانواده ها است – واقعی و موروثی. این نمایشی درباره میراث ترومای مشترک است. نمایشی درباره هنر به مثابه پناه. اگر این به شما ایراد می دهد، متوجه می شوم. اما در جهان بسیار واقعی که در آن ما در بیابان درد و رنج خود هستیم، ایستگاه یازده به اندازه تلویزیون ضروری است.